Tjellefonna

Det starta på en søndag med storm og regn,
og tjukk skodde skjulte kvart et fjell, kvar grend.
I tar de me tebake te en kveld en gang,
te året søttenfemtiseks,
te tjueandre februar.

Ved kveld, i åttetida folk hørde brått
bulder, som en torden, gufs fra dødens port.
Og jorda skalv og rista, et grusomt syn, ved Tjelle
- folk der kunne sjå,
berget det styrta mot det blå.

Ho Dordi gjekk mot senga for å kvile få,
da den første bølga kom, som kasta på.
Dro Albert opp fra senga mot ovnen sprang,
huset va vaska siste gang,
Gud hjelp oss komme her i frå.

Holdt mannen hardt i handa og la på sprang,
Opp te gjerdesgarden dit dei begge vann.
Der nådde andre bølga dei, sterk og stor,
knuste det hjemmet som dei to,
visste snart tre i skulle bo.

På tømmeret fra huset vilt dei klamra seg,
Ho holdt Albert fast, te fjords det bar av sted.
Men kreftene blei borte, Albert sank i hav,
si grav i Langfjorden han fann,
tåra som elv mot sjøen rann.

Den tredje bølga kom, vill og sterk og stor,
tok ho bort fra Albert, mot trygt land ho for.
Før høsten kom ho vogga en sønn så varmt,
holdt han tett innte se og såg,
Albert i gutten der han låg.

Vi glømme sorg og smerte som tida går,
sjå på Langfjorden du kor blank og fin han står.
Vi kjenne ikkje mårradagen du og i,
livet vi leve her og no,
dagen i mårra må bero.